Najczęstszym ujęciem historii architektury związanej z europejskim kręgiem kulturowym aż do wieku XIX jest podział na epoki stylistyczne. Według takiego podziału cała działalność budowlana danego okresu i terytorium może być scharakteryzowana i opisana przy pomocy cech stylistycznych.

Architektura prehistoryczna

Architektura starożytna

Architektura średniowiecza

• wczesne chrześcijaństwo
• Bizancjum
• okres przedromański
• romanizm
• gotyk

Architektura nowożytna

• architektura renesansu
• architektura barokowa
  •           rokoko
• architektura klasycystyczna

Architektura XIX w.

• historyzm
• neoromanizm
• neogotyk
• neorenesans
• neobarok
• eklektyzm
• szkoła chicagowska
• architektura secesji

Architektura XX i XXI w.

• modernizm
• tradycjonalistyczna architektura XX wieku
• postmodernizm

Style architektury

Termin, który w badaniach sztuki służy porządkowaniu i klasyfikacji zjawisk łącząc dzieła charakteryzujące się podobnymi cechami, odznaczające się wspólnymi jakościami stylistycznymi. Styl w architekturze oznacza cechy stylistyczne architektury budowli ze względu na ich funkcję: architektura sakralna (kościoły, katedry, bazyliki); miejska; zamki, pałace; architektura poszczególnych epok; odpowiada systematyce historycznej (np. styl romański, gotyk, barok, klasycystyczny styl); architektura obszarów terytorialnych (np. gotyk francuski, gotyk północny, neogotyk nadwiślański); prądów (np. secesja); szkół (np. Bauhaus); twórców (np. Le Corbusier, Gaudi).