Półwysep Helski - jedyne w swoim rodzaju miejsce w Polsce, jeszcze nie tak dawno rowerem można było przejechać tylko do połowy, bo dalej rozlokowane było wojsko. Na szczęście to się zmieniło i od kilkunastu lat można swobodnie zwiedzać ten urokliwy zakątek kraju. My to skrzętnie wykorzystujemy, a byliśmy tu wielokrotnie, zarówno w czasie Zlotów rowerowych (coroczne Ogólnopolskie Majówki klubu „Na Fali” jak i O.Z.P.T.Kol. w 2008 r.) jak również w trakcie indywidualnych wypadów.
Półwysep Helski - to pas lądu, długi wprawdzie na ok. 34 km, ale szeroki na 200-400 m. Jedynie w okolicy samego Helu mierzeja rozszerza się do 3 km. Tam też występują najwyższe na półwyspie wydmy sięgające 23 m n.p.m. Półwysep zaczął powstawać ok. 8-6 tys. lat temu. Przez lata uważano, że jeszcze we wczesnym średniowieczu Półwysep Helski był łańcuchem wysepek, dopiero z czasem, po zasypaniu mielizn i cieśnin, połączonych w ciągły pas lądu. W minionych stuleciach zdarzało się nieraz, że Bałtyk demolował wał Półwyspu Helskiego. Zdarza się tak nadal, zwłaszcza od lat 30 ubiegłego wieku, gdy falochron portu we Władysławowie stanął na drodze przybrzeżnego prądu. Siły niszczące fal morskich przeważają nad zaburzoną akumulacją piasków. Obecnie swoje istnienie półwysep zawdzięcza w dużej mierze uporczywej pracy ludzi, którzy po jesienno-zimowych sztormach naprawiają zniszczone brzegi. W pierwszej połowie XVII w. istniały dwie cieśniny dzielące mierzeję w okolicach dzisiejszych Chałup i Kuźnicy. Z rozkazu króla Władysława IV pogłębiono je i wybudowano w sąsiedztwie ziemne szańce, Władysławowo i Kazimierzowo. Ich zadaniem była ochrona przystani dla królewskich okrętów.
Ciekawe miejsca w Helu
Kościół ewangelicki - jest najstarszym budynkiem w Helu (XV w.). Przetrwał on do naszych czasów dzięki ciężkiej pracy inżynierów, którzy od roku 1895 ratują tę zabytkową budowlę uzbrajając nabrzeże silnym falochronem. W latach 1525-1945r. kościół ten był świątynią lokalnej Gminy Ewangelickiej. W okresie międzywojennym dokonano przebudowy wieży kościelnej, która została zniszczona w wyniku działań wojennych we wrześniu 1939 roku. Jedynym ruchomym zabytkiem pochodzącym z dawnego, bogatego wyposażenia świątyni, jest ustawiony w przedsionku dzwon odlany specjalnie do helskiego kościoła w roku 1749. Znajduje się na nim postać św. Piotra oraz fragment przedstawiający ukrzyżowanie. Obecnie mieści się tu siedziba Muzeum Rybołówstwa - Oddziału Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku.
Muzeum Rybołówstwa - 1 stycznia 1972 roku powołano do życia Muzeum Rybołówstwa. Od początku w muzealnych zbiorach dominuje tradycyjne rybołówstwo kaszubskie - od Wierzchucina po Hel. Zobaczyć można pradawny świat rybackich tradycji, poznać dzieje Bałtyku, przeszłość Helu. Przed muzeum znajdują się drewniane łodzie i elementy starych statków, które zostały wyłowione przez rybaków.
Helska latarnia - w związku z portowym charakterem miasta prawdopodobnie już w średniowieczu palono ostrzegawcze 
światło nawigacyjne w okolicach cypla. Po 1647 r. zbudowano specjalny żuraw drewniany z zawieszonym na nim kotłem na węgiel. W 1667 r. konstrukcja spłonęła. Nową latarnię zbudowano nad samym brzegiem morza. Zasięg światła był o wiele większy, bo żelazny zasobnik z zapaloną smołą i kosz z rozżarzonym węglem wciągano na dwudziestometrowy maszt. Słabą konstrukcję latarni zniszczył sztorm 31 października 1702 r. Zaczęto budować solidną, drewnianą wieżę Ukończona wreszcie wieża miała 32,6 m wysokości. Sylwetka była zbliżona do współczesnych latarń. Źródłem światła pozostał nadal palący się węgiel, który dostarczano z Gdańska. Latarnia jeszcze dwukrotnie ulegała zniszczeniu. Następną, zbudowaną w 1790 r., usytuowano bardziej na wschód, na dwu i półmetrowej wydmie. Koło niej zbudowano mieszkanie dla latarnika, który miał utrzymywać ogień przez cały rok. Latarnię murowaną z cegły zbudowano w latach 1806-1826. Była to okrągła wieża, wysokości 41,7 m. Sześć olejowych lamp zapalono uroczyście 1 sierpnia 1827 r. Zasięg światła wzmocnionego parabolicznym zwierciadłem wynosił 17 Mm. W 1942 roku, w czasie okupacji niemieckiej, latarnię odbudowano. Po wojnie, przez wiele lat zamknięta dla publiczności jako „obiekt strategiczny”. Obecnie sezonie letnim można wejść na wieże i podziwiać panoramę Helu, ale i także całego półwyspu. Przy dobrej pogodzie widać stąd porty i wzgórza Trójmiasta, latarnię w Krynicy Morskiej.
Stanowisko gigantycznej armaty - Skuteczna i długotrwała obrona Półwyspu Helskiego przez polską armię we wrześniu 1939 r. wywarła na Niemcach wielkie wrażenie i kazała 
docenić walory strategiczne mierzei w kontrolowaniu Zatoki Gdańskiej i jej portów. Po zdobyciu Gdyni Niemcy przekształcili ją w główną bałtycką bazę Krigsmarine. Jej zabezpieczeniem przed ewentualnym morskim atakiem pancerników sowieckich lub brytyjskich miała być zainstalowana bateria największych w owym czasie dział kalibru 406 mm. Budowę rozpoczęto na początku 1940 r. Obiekty bojowe i magazyny amunicji były połączone siecią kolejki wąskotorowej. Jej podstawowym zadaniem była walka z największymi okrętami, do klasy pancernika włącznie. Przy zasięgu dochodzącym do 56 kilometrów pokrywała swoim ogniem obszar od jez. Żarnowieckiego, poprzez rejony Kartuz i Tczewa aż do ujścia Nogatu do Zalewu Wiślanego w okolicach Elbląga. Na skutek zmiany sytuacji wojennej w 1941 r. działa zdemontowano i przeniesiono na wybrzeże Francji, lokując w pasie umocnień Wału Atlantyckiego.
Fokarium - 
W marcu 1992 r. na plaży w pobliżu Juraty znaleziono ranne, wycieńczone focze niemowlę. Foczka została przewieziona do Stacji Morskiej Uniwersytetu Gdańskiego w Helu, gdzie dzięki troskliwej opiece wróciła do zdrowia. Sława Balbiny, a właściwie Balbina, który stał się atrakcją turystyczną Helu, przyczyniła się do budowy fokarium z prawdziwego zdarzenia. Warto w nim odwiedzić muzeum, gdzie znajdziemy sporo informacji o życiu fok, historii i metodach polowań na te przemiłe zwierzaki
.